Stormachtige nacht (kort verhaal)

Een warme en vochtige warmte hing in de lucht. De lucht hing vol rollende wolken. Grijs-zwart, ze verduisterden het licht en wachtten om zich te ontladen met trillende, boze flitsen.

Maria's kleurige blouse plakte aan haar huid. Het zware donkerbruine haar drukte de warmte in haar gezicht.

Zweet liep langs het slanke, bijna magere vrouwenlichaam en mengde zich onder haar voeten met het stof van de stenen treden tot een vuilgrijze zool. Maria keek op. Ze huiverde van angst, want zo'n dreigende wolkenlucht had ze in haar vijfendertig jaar nog nooit meegemaakt. "Keer om," waarschuwden haar innerlijke stemmen. Ze wilde zich de vele treden naar beneden haasten en op tijd beneden zijn om de storm te zien losbarsten. Maar het wankele uitkijkplatform van de oude toren lokte. Haar voeten verzetten zich. Alsof de vuilgrijze zolen van haar voeten haar aan de wetten van de zwaartekracht zouden onttrekken, leek ze de treden op te zweven. Maar met elke stap omhoog schoof het einde van de wenteltrap in de verte. De rollende wolken rommelden omhoog en wervelden rond de muren.

"Stop, stop, niet verder." Een vrouw versperde haar de weg. Maria wilde passeren. Maar ze bleef met haar voeten op de trede staan. Hoe hard ze ook probeerde, ze kon het niet oplossen.

"U zult niet verder opschieten in dit weer. Luid en vastberaden overstemde de stem het gebulder van de opkomende storm, werd verder in het metselwerk gedragen en weerklonk gebroken en veranderd van de verschillende verdiepingen terug.

"Maak dat je hier wegkomt! Maria zag Martha weer voor zich staan, slank, bijna mager, bezweet en beplakt met zwaar donkerbruin haar. Martha vergezelde haar overal waar ze ging. Als Maria als een kind wilde ravotten, springen en lachen, beval Martha haar stil te zitten, omdat de volwassenen dat leuker vonden. Martha liet haar altijd zien hoe zij zich op een aangepaste en gewetensvolle manier moest gedragen, waardoor zij zo vaak verhinderd werd haar innerlijke verlangens en hartstochten na te jagen.

"Ga weg." Maria's gekrijs overstemde het gebulder van de razende storm.

"Nee!" Martha riep alleen dit ene woord. Luid, resoluut, zonder vervormende galm, stond het als een onoverkomelijke barrière voor Maria. In plaats van verdere woorden brak er een hevige strijd tussen hen uit. De trede in de toren verbreedde zich tot een grote vrije ruimte. Mensen passeerden en zij die stilhielden schudden hun hoofd op de grond in het gezicht van de twee, figuren die met elkaar worstelden. Het betrok Maria en Martha opnieuw in een van die gevechten, waarvan het einde nooit een succes was geweest.

Een bliksemflits laaide op. Machtige vuren wierpen een verblindend licht over de vrouwen. Het plein veranderde terug naar de trede in de smalle toren. Beiden zonken tegelijkertijd op hun knieën. Voordat het gerommel van de donder was weggerold, flitste de volgende bliksem, krachtig en dichtbij. Bliksem en donder wachtten niet langer op elkaar. Ze raasden rond de toren. Kleine vuurpijlen vlogen, zetten koers naar Maria en Martha, naderden hun slachtoffers met uitzinnige lust en snelheid, spoten hun hitte, vielen aan. Maria schreeuwde, Martha schreeuwde. Maria sprong op. Ze wilde ontsnappen aan de vuurpijlen.

"Attentie! Dekking! Een vurige pijlgolf zette koers naar Maria's hoofd. Op het laatste moment trok Martha haar terug op de treden. De vuurpijlen kaatsten af op de stenen muur boven haar hoofd. Wegrennen was niet mogelijk. Overal woedden de vlammensperen. Maria hing in Martha's greep. Afschuw kwam uit alle poriën en zweet stroomde elkaar tegemoet. Hun ogen ontmoetten elkaar, zij elkaar in angst en paniek. Martha verslapte haar stevige greep.

"Laat niet los," smeekte ze de ander. Voor het eerst voelde ze de greep die Martha haar gaf. De vuurpijlen veranderden van vorm en spoten door de oude toren als sterren van fonkelingen. In deze sterrenglans hield de storm op met bulderen en de dikke druppels suisden niet langer op de stenen grond.

Een wekker rinkelde als van ver weg. Maria zette hem uit. Vermoeid stond ze op uit bed en ging naar het raam. "Het stormde vannacht," mompelde ze, terwijl ze een ogenblik naar de gelijkmatige na-regen keek. Ze stond op het punt te vertrekken voor een korte vakantie in Parijs. Op de tafel lag haar identiteitskaart. Ze kon het niet vergeten. Naast de afgeschermde foto van de lachende vrouw met het zware donkere haar stond te lezen: Müller, Maria Martha.

Impressum       Privacy     Afbeeldingen: www.pixabay.com